Twijfels: zó kom je ervan af!

Ken je dat: eindelijk sta je op het punt met iets te beginnen. In actie te komen. En dan slaat de twijfel toe: er zijn zoveel manieren en mogelijkheden. Je kunt het allemaal met elkaar vergelijken. En ook nog even kijken wat anderen doen. En dan weet je het niet meer. En zo doe je niks. Maar in je hoofd gaat de discussie gewoon door: je wilt het zo graag, maar er zijn zoveel twijfels.

Hoe krijg je nou gedaan wat je echt wilt, zodat je je aan het eind van de dag tevreden voelt? Dat je ’s avonds in bed kruipt met zo’n heerlijk gevoel van ‘moe-maar-voldaan’? Hoe kom je van die twijfels af?

 

Gevoel versus verstand

Eigenlijk weet je het meteen als je voor een keuze staat: dat je dit wel of niet wilt. Want dat vóel je. Je eerste reactie is meestal je gevoel die direct JA of NEE roept. Daarna komt de twijfel pas: je hoofd. Kan jij het onderscheid opmerken? En terughalen wat je eerste gevoel was?

 

Het is een kwestie van dúrven kiezen

Voel je een JA, dan begint het met kiezen: ‘Pick a horse and ride it!’ Dat vind ik zo’n fijne uitspraak. Het helpt mij om gewoon te gáán. Bleef ik anders uren of dagen hangen in twijfel en deed ik niks, zo zie ik het helemaal voor me: je wilt op weg, er staan 20 paarden klaar. Als je er niet één kiest kom je nergens. En als je maar lang genoeg wacht is de dag alweer om en sta jij daar nog. Dus pak er één, stap op en ga op weg. Misschien heb je niet het snelste paard gekozen of val je onderweg een paar keer. Maar je bent op weg!

 

Ja maar…

Er zijn genoeg redenen om niet te kiezen en niet op te stappen:

Ja maar…. wat als ik het verkeerde paard kies?

Ja maar … het zijn er zoveel…

Ja maar…. hoe weet ik nou zeker dat ik de goede keus maak?

Ja maar … ik ben bang voor paarden

Ja maar … ik kan niet rijden.

Ja maar … straks gaat  ‘ie de verkeerde kant op.

Ja maar … dan worden mijn kleren vies.

Ja maar … die ene die ik wilde is al door iemand anders gekozen …

 

Genoeg redenen om niet te beginnen

Zo weet je er vast nog wel een paar. Het zijn allemaal excuses om niet te beginnen, om iets niet te (hoeven) doen. En die er ook voor zorgen dat je blijft twijfelen en niet in actie komt. En weet je wat? Als je opstapt weet je niet zeker of je er komt. Maar als je níet opstapt weet je bijna zéker dat je er niet komt!

 

Al die Ja maar… gedachten zorgen ervoor dat we niet durven te kiezen. Heb je je wel eens afgevraagd wat het allerergste is wat je kan gebeuren als je ergens begint? Het gewoon probeert?

 

Hoor je excuses aan, maar laat je er niet door tegenhouden

Het helpt om eens open en oprecht te luisteren naar die ‘Ja maar’ stem in jezelf. Waar is die stem bang voor? Zit er wat in? Of kan je dat deel van jezelf geruststellen? Het is helemaal niet nodig jezelf met geweld te dwingen iets te doen wat je spannend of moeilijk vind.

Sterker nog, bij mij werkt dat averechts. Als ik mezelf streng toespreek en zeg: “Kom op, stel je niet aan”, dan voel ik me zo slecht dat ik het helemaal niet meer zie zitten. Maar als ik zeg: “Ja, dit is bestwel eng, want ik weet niet of het gaat lukken. Maar ik heb al de helft overwonnen als ik begin.” Dat maakt het al een stuk aantrekkelijker. Zo’n deel in jezelf moet je een beetje verleiden.

En ik moet toegeven: ik spreek uit ervaring. Ik heb er lang over gedaan om op te stappen en te gaan. Altijd maar luisterde ik naar die excuses en deed ik voor de zekerheid nog maar niks. En zo kwam ik geen stap verder. Tot ik eindelijk doorkreeg dat ik die excuses wel moet horen, maar me er niet door moet laten tegenhouden.

Ik ben uiteindelijk opgestapt: mijn paard heet Happy Silence en we zijn nu lekker op weg. En ook al kom ik onderweg een boel ‘Ja maar-momenten’ tegen, het voelt heerlijk om op avontuur te zijn. Want ik weet nog zo goed hoe frustrerend dat afwachten en getwijfel voelt!

 

Wat kies jij?

Weet je al wat  jouw ‘paard’ is? En waar je naartoe wilt? Ik hoop dat dit verhaal je inspireert om op te stappen. Dat je stopt met twijfelen. Misschien wil je eerst een rondje aan de hand, je hoeft het niet direct alleen te kunnen. Als je nog niet kunt ‘rijden’: zoek mensen die je erbij kunnen helpen om het te leren. En als je het probeert weet je: straks gá ik. En dan komt mijn doel uiteindelijk dichter- en dichterbij.

Ik wens je een goede reis! En laat je me weten waar je naartoe gaat?

groetjes,

Devi Taconis