Zou jij ook ‘switch off’ willen doen: gewoon even je hoofd UIT zetten? Wat zou dat genieten zijn: kalm, relaxed, zonder zorgen. Wat moet je dan doen? Mediteren …

 

Meditatie? Eh …

Iedereen mediteert tegenwoordig. En meditatie klinkt ook zo lekker Zen: rechtop zittend op een meditatiekussentje, ogen gesloten en helemaal niets aan je hoofd. En niets in je hoofd. Gedachten drijven als kabbelende wolkjes voorbij zonder dat je er iets mee doet. Stilte. Maar hoe dóe je dat: door zomaar even te gaan zitten plotseling STIL worden? Nee dus, is mijn ervaring.

Een tijd geleden heb ik het weer eens geprobeerd: een meditatieles. Ik heb inmiddels zoveel kennis en ervaring op dit gebied opgedaan (dacht ik), ik zou nu toch wel eens klaar moeten zijn voor de èchte stilte.

Maar wat gebeurde er? Ik was de hele tijd afgeleid en voelde me ontzettend gespannen. Mijn hoofd was verre van stil en dat frustreerde me enorm, wat mijn hoofd nog minder stil maakte.

 

Hoe het ging…

Het begon al met de hele setting: felle TL verlichting en een groep mensen die een beetje zenuwachtig stil probeerde te zitten. Iedereen keurig in de houding, terwijl we nog niet eens begonnen waren. Ik voelde me direct ongemakkelijk. Mijn kussentje kraakte keihard en mijn knie knakte met een oorverdovend geluid. Zo leek het in ieder geval. Normaal gesproken zou ik een lollige opmerking maken om het ijs te breken, maar dat leek me dit keer niet gepast. Dus hield ik mijn mond en probeerde ik ook doodstil te zitten.

 

De meditatiehouding: zó moet het!

We leerden eerst hoe je moet zitten: kaarsrechte rug. Néé niet zóóó dus. Ik werd gecorrigeerd. Fijn, want ik wilde echt goed leren hoe het moet. Maar mijn rug is in werkelijkheid niet zo soepel als in mijn gedachten. De meditatie begon: ogen dicht, in de houding en alleen je ademstroom volgen. En géén aandacht aan je gedachten besteden.

Ik voelde me weer net als op school vroeger: op mijn vingers gekeken. Ik kreeg de neiging om mijn adem in te houden in deze ongemakkelijke houding. Het leek wel of de andere deelnemers er allemaal moeiteloos in slaagden. Maar ik voelde me zo gestrest en eerlijk gezegd gewoon bang dat ik het ‘verkeerd’ zou doen, geluid zou maken of in zou zakken, dat ik alleen maar bezig was met moeite doen om niet op te vallen. En ik mocht mijn ogen natuurlijk niet open doen!

 

Gedachten als kabbelende wolkjes …

Géén aandacht aan je gedachten besteden en het is stil in je hoofd. Maar wat gebeurt er in mijn hoofd als ik iets niet mag van mezelf? Dan wordt het helemaal niet stil, maar dan ontstaat er een discussie: (voor het gemak noem ik de 2 stemmen even de juf en de aap)

De Juf: “Doe nou eens normaal mee, kom op, stel je niet aan, anderen doen ook niet zo raar”.

De Aap: “Ik wil echt even mijn ogen opendoen. Mijn voet jeukt, ik wil nú krabben.”

De Juf: “Nee!!! Niet doen! Straks val je helemaal uit de toon. En jij geeft nog wel zelf les, dan moet je toch wel laten zien dat je het goed kunt. En je mag trouwens helemaal niet denken.”

De Aap: “Nou, dan val ik dus door de mand. Ik heb echt geen zin meer. Kan ik niet even op mijn horloge kijken hoe lang het nog duurt?”

 

Rust in mijn hoofd?

Nee dus, het tegenovergestelde! Deze methode bleek dus niet geschikt voor mij. Op deze strenge manier dan. Ik ben al streng genoeg voor mezelf, ik wil juist leren ontspannen. Met plezier. Lachen. Want dan voel ik me op mijn gemak en dan word ik rustig.

Het was een leerzame ervaring. Ik besefte dat de manier waarop ik het zelf doe voor mij toch het beste werkt: ontspannen, je hoeft niets, geef jezelf de ruimte en forceer jezelf niet, dat leid namelijk alleen maar af. Praktisch en effectief.

Tuurlijk is het goed om rechtop te zitten met een rechte ruggengraat. Dat oefen ik dagelijks. Maar als je jezelf dwingt in een houding die helemaal niet goed voelt werkt het averechts. Luister naar je lichaam en gun jezelf ontspanning.

Je moet al genoeg de hele dag. Als je dan eindelijk een moment voor jezelf neemt om stil te worden: zorg dat het fijn is! Dat is mijn motto tenminste. Want dan is het geen kwestie van discipline, maar doe je het graag weer.

 

Hoe ik dat doe? STIL worden in 10 minuten:

Er zijn gelukkig ook andere manieren om stil te worden. Ik weet niet of het meditatie mag heten, maar het werkt in ieder geval. En het is nog leuk ook. Ik deel mijn favoriete, praktische en makkelijke manier hier graag met je. Probeer het uit en deel je ervaring! Ik ben erg benieuwd.

 

1.  Ga ontspannen rechtop zitten

Zo goed als je op dit moment kunt. En ben daar gewoon tevreden mee.

 

2.  Luister naar je lichaam

Sta jezelf toe gehoor te geven aan je impulsen, anders leidt het alleen maar af. Krijg je pijn of jeuk, kijk wat je eraan kunt doen. En ga dan verder of begin opnieuw. Ok, je kunt leren om je aandacht niet hier op te richten, maar bijvoorbeeld op je adem door dit heel veel te oefenen. Dus wees ook niet te makkelijk. Maar forceer jezelf niet. En zoek naar de balans. Ontdek wanneer is het nodig en wanneer is die afleiding een excuus?

 

3.  Muziek

Kies (vooraf) muziek uit die jij mooi vindt en waar jij je goed bij voelt *. Luister nu met al je aandacht. Of zing voluit mee met al je aandacht. Tip: met een koptelefoon op is dat makkelijker. Voor mij zijn mantra’s de ultieme manier om stil te worden. Het voordeel van een mantra is dat deze steeds herhaald wordt, zodat je in een flow komt. Bovendien is het door die herhaling extra makkelijk is om er weer in te komen als je toch even bent afgedwaald.

*  Weet je niet welke muziek hiervoor geschikt is? Laat je dan inspireren door de muziek die je elke zondag op mijn Facebookpagina kunt vinden!

 

4.  En dan is er … stilte!

Als de muziek is afgelopen blijf dan nog een tijdje heel bewust nagenieten in de stilte die volgt. De stilte die vanuit de muziek ontstaan is. En adem tenslotte eens lekker diep in en uit en zucht hardop. Hoe voelt dat?

 

En weet je hoe ik de rest van die eindeloze meditatieles ben doorgekomen? Door in gedachten een mantra op te zeggen en me daar volledig op te concentreren! En dàt lukte. Heel fijn. Het helpt dus om die aap in mijn hoofd wat te doen te geven, dan heb ik daar geen last meer van 😉

groetjes,

Devi Taconis